ΣΤΑΘΜΟΙΔεν μπορώ να μιλώ στου χρόνου το ξεσηκωμό
Αλλη μια μέρα πάνω στην άλλη στριμώχνεται
ασταμάτητα κυλά το παιχνίδι
κάτω απο τα πόδια μου
στις γραμμές ενος τρένου παρασέρνω τη σκέψη
και δανείζω φωνές
στης ράγας το στρίγκλισμα.
Οσο και να προσπαθείς δεν ξέρεις τον τόπο σου
γιατί στο γνωστό
το μυστικό δεν βλέπεις
και τραβάς δρόμους στραβούς,
δεν ξέρεις το σχήμα μάταια προσπαθείς
δεν βλέπεις ούτε κι εσύ
κανείς
μόνο το κρύο νοιώθεις, τ' αγέρι πάνω στα σίδερα.
Που τραβάς ξένε, που τραβάς ψυχή
πίσω απο φωτισμένα παράθυρα με ιδρώτες
και καπνούς απο τσιγάρα μοναξιάς
ψωνίζοντας
την απόλαυση
στα κλειστά χαρτιά και σε εικόνες καλοδιατηρημένες στις μνήμες.
Μη χολοσκάς
βουβέ ταξιδιώτη της θλίψης
αλλη μια εποχή δεν αξίζει το κόπο
πνιγμένος στου καπνούς
τρώγωντας οτι απέμεινε
απο τους διαλόγους στους διαδρόμους
και στις ψυχές
που κάθησαν
κλεισμένες σε 'κείνα τα σκουριασμένα βαγονια
ξεχασμένα στους σταθμούς της απληστίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου