Ομολογουμένως έχω σκατοχαρεί.
Δεν ήταν που ο Σωκράτης ήτανε για άλλη μια φορά εκπληκτικός.
Δεν ήταν που ο κόσμος ήτανε πολύς.
Δεν ήταν οι γραφικοί τζαμπατζήδες στην οροφή του αραχνιασμένου Ξενία, το οποίο παρεμπιπτόντως προσέδιδε στη συναυλία την απαιτούμενη σκοτεινιά στις μουσικές του καλλιτέχνη.
Δεν ήταν το γλυκό αεράκι της Αρβάνας που σου χαλάρωνε τα ένστικτα.
Δεν ήταν τα πηγαδάκια από χαρούμενες και μεθυσμένες παρέες πριν και μετά.
Και δεν ήταν μόνο που η καλύτερη λαική μουσική συνέλευση επιτέλους συνέβη.
Ήταν τα δεκάδες κουτάκια μπύρας, τα μπουκάλια κρασιού και τσίπουρου που ανυψώνονταν χάρη χειροκροτήματος και ευγνωμοσύνης στο καλλιτέχνη και που έδειχναν στο φίλο Σωκράτη πως γνωρίζαμε από καιρό ποιόν θα έχουμε στη παρέα μας. Γι αυτό κι αυτός ανταποδίδοντας έπινε όλη την ώρα στην υγειά μας.
Αλλά κυρίως ήταν που εμφανίστηκε ένα τεράστιος αριθμός νέων ανθρώπων, πιτσιρικάδων, φοιτητών και μαθητών που κατέλαβε τις μπροστά θέσεις της συναυλίας, έδωσε παλμό, φωνή κι ενέργεια και μετέτρεψε τα παραδοσιακά και ξενέρωτα πλαστικά καθισματάκια του Δήμου σε αόρατα.
Αυτά τα παιδιά, οι αληθινοί πρωταγωνιστές της χθεσινής συναυλίας, με την παθιασμένη τους παρουσία φώναξαν σε όλους τους αγκυλωμένους στη μιζέρια και τη συντήρηση κατοίκους της περιοχής το σύνθημα: "Δώστε κουλτούρα στο Λαό!"
Γιατί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σύντροφοι αυτόχθονες ιθαγενείς, όπως φαίνεται, δεν λυγάνε τα ξεράδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου