Αναπόφευκτο! Έτσι μπορείς μονάχα να ονοματοδοτήσεις τη χρονική στιγμή -αν αληθεύει η ύπαρξη του χρόνου- που ο ήλιος ήδη έχει ανατείλλει,το φεγγάρι προβάλλει δειλά-δειλά στον ουρανό,το φως των κεριών σαν μικρά αστέρια στη γη, ένα μολύβι ακουμπισμένο πλάι σε ένα χαρτί, στο ραδιόφωνο μουσική...ΧΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΑΣΤΕΡΙΑ...άγνωστο θαύμα η ζωή μα κρατώ πως είναι θαύμα και στα θαύματα ή πιστεύεις και σιωπάς ή δειλιάζεις και κρύβεσαι...συμπτώσεις;τυχαιότητα;
Και να σκεφτείς πως πριν κανα δυό ώρες θα έπαιρνα το λεωφορείο για το συνηθισμένο κυριακάτικο δρομολόγιο στην πρωτεύουσα. Μα ξεχάστηκα χαζεύοντας,ξεγελάστηκα από το άχρονο του χρόνου,εκείνος προσκολλημένος στη ρουτίνα του κύλησε, το λεωφορείο πέρασε από τη στάση και εγώ απέμεινα να το ονομάζω αυτό,ΤΥΧΗ.
Έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές πότε συνέβη να μη “χωρώ” σε“πρέπει” συμπαγή και παρα-λογικά “έτσι είναι”. Μάταια. Θυμάμαι τη διαδρομή ως εδώ μα ούτε μια στάλα θύμησες για το σταυροδρόμι.
...Και κάπως έτσι δεν συμμερίζομαι και εκείνους που φορούν για στέμμα τους τη βεβαιότητά τους, που έχουν ταχθεί στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας. Και ούτε λέξη για την υπέρβαση της. Ίσως ποτέ δεν μάθουν πόσους δρόμους κλείνουν,πόσα γυαλιά θαμπώνουν, πόσα βλέμματα δακρύζουν, πόσα φύλλα μαραίνονται, πόσα πουλιά πεθαίνουν, πόσα αστέρια δεν μετρούν παιδιά, πόσες σιωπές φωνάζουν.
Μα σε μια ζωή επιτρέπονται και οι βουτιές στο κενό, κυρίως οι βουτιές στο κενό. Έχε μονάχα σφιχτά δεμένη απάνω σου τη μαγεία του βουνού, τη φαντασία του βυθού. Θα εκπλαγείς μα θα σωθείς.Και αν χάσεις τη φωνή μη πάψεις να συλλογάσαι στη σιωπή γιατί οι εποχές αλλάζουν και οι δρόμοι αλλάζουν. Και άλλα σταυροδρόμια σε συναντούν σε απέραντες ερήμους και κινάς πάλι από την αρχή γιατί τείχη δεν υπάρχουν όσο υπάρχει δίψα... Και κάπου εκεί, έχει αποθηκευτεί ο λόγος του Χιόνη "Ξένη η φωνή μου όταν εκτός μου ηχεί κι είναι δική μου μονάχα εντός μου μοναχά όταν σωπαίνει."
...και ότι γράφεις στο χαρτί να 'ναι με μολύβι, εκείνα με το μελάνι βάλε μια άνω τελεία, φτιάξ'τα σαϊτες και καραβάκια και αν αντέχεις μια μέρα θα σε βρούν...
Και τώρα να 'μαι εδώ,και τα αστέρια κρυμμένα μέσα στα σύννεφα και μια βροχή ξαφνική για να χορτάσει τη δίψα μου, να φυτρώσει ξανά ο σπόρος και αρχίζω να περπατώ ξυπόλητη ξανά...όχι χίμαιρες δεν κυνηγώ αλλά ουράνια τόξα,ευχαρίστως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου