Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ…

 

Δεν μου έμειναν λέξεις , ξεράθηκαν τα λόγια ,αρρώστησαν οι σκέψεις για να μπορώ να σε ζωγραφίζω μέσα από τα γράμματα που πνίγουν τις σελίδες μου.
Έτσι έμεινα ξεπεσμένο φάντασμα να στοιχειώνω τις ξέρες των ακτών μου..
Βιβλιοσκούληκο να κατατρώω μια -μια τις σελίδες του έργου του βυθού μου.
 Θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά που τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω σου και είπα « σ ’αγαπώ ». Γέλασες αμήχανα και με κοίταξες με τα πιο όμορφα βουρκωμένα μάτια καθώς η φωνή σου με χάιδευε ψιθυρίζοντας μου « κι εγώ ». Κι ύστερα σιωπή ̇ γιατί τα λόγια έδωσαν θέση στα συναισθήματα ,καθώς η καρδιά μου συντονιζόταν με τους χτύπους της δικής σου.
 Έχει περάσει καιρός… Κι είναι πληγή τα λόγια σου που ακόμα στοιχειώνουν τα όνειρα μου κάθε φορά που κλείνω τα μάτια. Κι η ανάμνηση σου με πονάει …μα πάντα τη σκιαγραφώ στις σκέψεις μου ̇ ελπίζοντας πως ίσως μια μέρα ζωντανέψεις.
 Έμενα εδώ…τόσο καιρό εδώ. Κι ας ήξερα πως δεν κυλάω στο αίμα σου. Είναι αργά…
 Εκείνα τα μάτια σου δεν τα ξεχνάω ̇ πάντα τα θυμάμαι. Σε θυμάμαι να με παίρνεις αγκαλιά τα βράδια για να μην φοβάμαι ,να με κρατάς σφιχτά λέγοντας μου σιγανά « είμαι εδώ…για σένα…πάντα. »Κι όσο κι αν φοβόμουν έτσι απλά κοιμόμουν μέσα στα χέρια σου… Συνέχισα να μένω εδώ και για πρώτη φορά πίστευα στα παραμύθια.
 Και γυρνούσε ο τροχός με την κόκκινη κορδέλα. Και έπεσαν οι μάσκες. Εσύ ο πρίγκιπας και εγώ η μάγισσα. Δυο κόσμοι συμβατικά αντίθετοι ακόμα και στην εφικτή πραγματικότητα των παραμυθάδων.
 Κάποτε θύμωνα με τον εαυτό μου για αυτό. Δεν θυμώνω πια…Δεν θυμώνω. Γιατί ξέρω πως για μια στιγμή με έκανες κι έγινα η Σταχτοπούτα…Για μια στιγμή είχα την δυνατότητα να χορέψω με τον όμορφο πρίγκιπα. Μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα…Μέχρι να λυθούν τα μάγια.
 Πίστεψα πως σταμάτησα να γράφω για σένα. Αλλά γράφω εξαιτίας σου. Δίνω εικόνα στα πράγματα εξαιτίας σου. Περισσότερο συχνά από το που και που…
 Δεν ξαναείδα τόσο όμορφα βουρκωμένα μάτια, μάτια αληθινά…Ποτέ σαν τα δικά σου…Μάτια που γέμιζαν το δωμάτιο, γέμιζαν την ψυχή μου…
 Κι έμενα εδώ. Έμενα εκεί…Σκέφτηκα πως ήρθε ο καιρός να φύγω. Αν μπορούσα…Τρίζει η μοναξιά μου και το γυαλί θαμπώνει από την ανάσα μου. Κι είμαι μέσα σε ένα γυάλινο ενυδρείο κλεισμένη χωρίς να βλέπω, γιατί δεν θέλω να ξέρω πως θα είναι να μη νιώθω την ζεστασιά της ανάσας σου στο λαιμό μου από εδώ και πέρα…
 Θα ήθελα να σε ζωντανέψω έστω για ένα βράδυ. Μονό που αυτή τη φορά εγώ θα μείνω ξύπνια για χάρη σου να σε προσέχω.

Όπως τότε…Όπως εκείνη την φορά…

Σςςςςςςςςς………Κοιμήσου καρδιά μου…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου