Μελαγχολικές σκέψεις ακούγοντας τα κάλαντα απο τα παιδιά

Για πολλά χρόνια περίμενα την παραμονή των Χριστουγέννων για να ακούσω τα κάλαντα απο τα παιδιά της γειτονιάς. Ακόμα και όταν έπρεπε να κάνω τον ταξιτζή μεταφέροντας τις κόρες μου στην γιαγιά ή στην ηλικιωμένη θεία, πάντα υπήρχε λίγος χρόνος για τις πρώτες ακροάσεις της χαρούμενης εκείνης ημέρας.

Οι κόρες μου μεγάλωσαν και εγώ επίσης. Κάθε χρόνο έφευγαν απο την ενεργό δράση τα παιδιά της γειτονιάς χωρίς να αντικαθίστανται απο άλλα. Κάτι το εύκολο χαρτζιλίκι κάτι η απαξίωση των εθίμων κατέληξε να χτυπάνε την πόρτα αλλόκοτες φάτσες και αφελείς (;) ενήλικες μεταμφιεσμένοι σε άγιους Βασίληδες ακόμα και τα Χριστούγεννα.

Τα λίγα παιδιά που έμειναν στο επάγγελμα ανέπτυξαν τεχνικές μεγιστοποίησης του κέρδους. Έσπαγε η παρέα των 5 και εμφανιζόντουσαν σαν δυο χωριστές ομάδες διαφορετικών συμφερόντων.

Όσο πέρναγαν τα χρόνια τόσο με ενοχλούσαν τα κάλαντα. Αναρωτήθηκα γιατί. Γερνάω, ήταν η πρώτη σκέψη. Μήπως η κακοφωνία; Παρατηρώντας πιο προσεκτικά τις ομάδες των παιδιών έκανα κάποιες διαπιστώσεις που δικαιολογούν την μελαγχολία του τίτλου.

Διαπίστωση πρώτη: Η καταβολή χρημάτων προς τα παιδιά έχει ένα χαρακτήρα καταναγκαστικής δωρεάς. Δίνοντας άλλες φορές λίγα και άλλες φορές περισσότερα χρήματα για να δώ αντιδράσεις, παρατήρησα μία γενικευμένη αγένεια, ως εάν τα χρήματα αυτά οφείλονται και λίγο πολύ έρχονται οι πιτσιρικάδες να εισπράξουν τα οφειλόμενα.

Διαπίστωση δεύτερη: Τα περισσότερα παιδιά δεν αντεύχονται, ούτε γνωρίζουν την λέξη ευχαριστώ. Υπάρχει μια αίσθηση διεκπεραίωσης, η οποία, για να πω την μαύρη αλήθεια, υπάρχει και σε εμάς που ανοίγουμε την πόρτα.

Διαπίστωση τρίτη: Τα παιδιά δεν ξέρουν να τραγουδάνε. Κατανοώ δύο μικρά παιδιά 6-7 ετών να ντρέπονται και να μην έχουν σωστές φωνές. Αλλά 11 χρονα και 12 χρονα παιδιά να κακοποιούν την ένοια της μουσικής; Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Μήπως και στις σχολικές γιορτές το ίδιο δεν γίνεται;

Διαπίστωση τέταρτη: Τα παιδιά δεν ξέρουν τι τραγουδάνε. Διαχρονικά τα παιδιά θέλουν να μ-πούν στ'αρχοντικό μας και όχι να μας πουν τη Θεία γέννηση. Με την πάροδο των χρόνων η άγνοια του τι λένε είναι εμφανέστερη.

Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας. Αν έπαψαν νa μοιάζουν με μικρά χαριτωμένα καλλικαντζαράκια και κάθε χρόνο ολοένα και περισσότερο μοιάζουν με άπληστους αγνώμονες αναιδείς άμουσους και αγράμματους ενήλικες δεν ευθύνονται αυτά.

Μιμούνται εμάς και τα πρότυπά μας. Να τα χαιρόμαστε.

ΜΑΙΚΗΝΑΣ

 

Έν χορδαίς καί οργάνοις-
Πολιτιστικό και ενίοτε πολιτικό παρατηρητήριο