"Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ"
Σήμερα η στήλη θα ξεφύγει για ακόμα μία φορά από τις συνηθισμένες ειρωνικές ματιές που ρίχνει στην πολιτική επικαιρότητα και θα ασχοληθεί με πιο προσωπικά θέματα.
Ως εκ τούτου εφιστώ την προσοχή στους εξαίρετους δημοσιογράφους των τοπικών εφημερίδων όπως μην δημοσιεύσουν το παρόν, διότι το κείμενο θα αφήσει μάλλον αδιάφορους τους αναγνώστες τους.
Θα υπάρξουν στο εγγύς μέλλον αναρτήσεις πιο κατάλληλες για τα έντυπα.
Ως εκ τούτου εφιστώ την προσοχή στους εξαίρετους δημοσιογράφους των τοπικών εφημερίδων όπως μην δημοσιεύσουν το παρόν, διότι το κείμενο θα αφήσει μάλλον αδιάφορους τους αναγνώστες τους.
Θα υπάρξουν στο εγγύς μέλλον αναρτήσεις πιο κατάλληλες για τα έντυπα.
Υπομονή.
Που θα πάει, θα συνέλθω...
Σήμερα, λοιπόν, το θέμα μας είναι η άρνηση.
Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τον όρο μέσα από την φιλοσοφία και θα σας παραθέσω όχι δικές μου σκέψεις (διότι σαφέστατα αρνούμαι να δεχτώ ότι βρίσκομαι σε άρνηση) αλλά κειμενάκι σοβαρό και εμπεριστατωμένο από σοβαρή πηγή.
Και ξεκινώ:
"Η άρνηση του ηγουμένου είναι ένα είδος λογικής πλάνης.
Έστω ότι κάποιος στο επιχείρημά του πρώτα αρνιόταν να αποδεχθεί το «αν» της υπόθεσης (το ηγούμενο) και κατόπιν δεν αποδεχόταν επίσης το «τότε» (το επόμενο):
Εάν Α, τότε Β.
Το Α είναι ψευδές.
Άρα, το Β είναι ψευδές.
Το επιχείρημα αυτό ονομάζεται άρνηση του ηγουμένου, διότι κατά τον σχηματισμό του υπάρχει άρνηση του ηγουμένου της δεύτερης πρότασης. Έτσι έχουμε ανακολουθία. Εάν επιχειρηματολογούμε τοιουτοτρόπως, σφάλουμε. Για παράδειγμα:
Όταν πάω κινηματογράφο, πάντα τρώω ποπ-κορν.
Δεν είμαι στον κινηματογράφο τώρα.
Άρα, δεν τρώω ποπ-κορν.
Είναι φανερό πως το ότι τρώω ποπ-κορν όταν είμαι στον κινηματογράφο δεν μηδενίζει την πιθανότητα να τρώω ποπ-κορν και κάπου αλλού. Όταν αποτελεί μέρος πιο περίπλοκης επιχειρηματολογίας, ο συλλογισμός αυτός ίσως να μοιάζει πειστικός εξαιτίας της πιθανής σύγχυσης ανάμεσα στο «εάν» και στο «εάν και μόνο εάν». Η άρνηση του ηγουμένου είναι έγκυρη, εάν η πρώτη πρόταση περιέχει το «εάν και μόνο εάν» αντί για το απλό «εάν». Έτσι τρώω ποπ-κορν στον κινηματογράφο, όχι μόνο «πάντα» αλλά και αποκλειστικά εκεί".
Έστω ότι κάποιος στο επιχείρημά του πρώτα αρνιόταν να αποδεχθεί το «αν» της υπόθεσης (το ηγούμενο) και κατόπιν δεν αποδεχόταν επίσης το «τότε» (το επόμενο):
Εάν Α, τότε Β.
Το Α είναι ψευδές.
Άρα, το Β είναι ψευδές.
Το επιχείρημα αυτό ονομάζεται άρνηση του ηγουμένου, διότι κατά τον σχηματισμό του υπάρχει άρνηση του ηγουμένου της δεύτερης πρότασης. Έτσι έχουμε ανακολουθία. Εάν επιχειρηματολογούμε τοιουτοτρόπως, σφάλουμε. Για παράδειγμα:
Όταν πάω κινηματογράφο, πάντα τρώω ποπ-κορν.
Δεν είμαι στον κινηματογράφο τώρα.
Άρα, δεν τρώω ποπ-κορν.
Είναι φανερό πως το ότι τρώω ποπ-κορν όταν είμαι στον κινηματογράφο δεν μηδενίζει την πιθανότητα να τρώω ποπ-κορν και κάπου αλλού. Όταν αποτελεί μέρος πιο περίπλοκης επιχειρηματολογίας, ο συλλογισμός αυτός ίσως να μοιάζει πειστικός εξαιτίας της πιθανής σύγχυσης ανάμεσα στο «εάν» και στο «εάν και μόνο εάν». Η άρνηση του ηγουμένου είναι έγκυρη, εάν η πρώτη πρόταση περιέχει το «εάν και μόνο εάν» αντί για το απλό «εάν». Έτσι τρώω ποπ-κορν στον κινηματογράφο, όχι μόνο «πάντα» αλλά και αποκλειστικά εκεί".
Το καταλάβαμε όλοι;
Ωραία!!!
Τώρα μπορώ να ησυχάσω...
Την αφορμή γι' αυτή την ανάρτηση καθώς και τον τίτλο της μου την έδωσε η Ζωή Μου με το τρυφερό της μήνυμα που μου έστειλε στις 26-02-2011 και ώρα 21:26:00.
Δηλαδή ακριβώς την στιγμή που το χρειαζόμουν.
Σκονίτσα μου, σ' ευχαριστώ που ημερεύεις την ψυχή και το πνεύμα μου...
Με εκτίμηση και αγάπη,
Αθηνά...
