ΕΑΡΙΝΟ

Εαρινό

Είν’ ο καιρός των ήμερων αποσταμένων δειλινών,

στα μακρινά των ουρανών ανώφελα πεσμένων,

είν' ο καιρός των αηδονιών,

στα σκοτεινά των περβολιών,

των τρυφερών κελαηδισμών, και των απελπισμένων...

Είν' ο καιρός που καθετί, με πόθον άνελπο, ζητεί

μιαν ηδονή, που το δονεί,

και που το φως του δίνει,

μα είναι του τόσος ο καημός, που τρέμοντας, ο λογισμός,

τώρα, κι αυτή την ηδονή, τη νιώθει σαν οδύνη...

Είν' ο καιρός των γυρισμών, μες στα βαθιά των λογισμών

άλλων καιρών, κι άλλων 'μερών, παντοτινά χαμένων,

που σα μεθώντας με κρασί, και σε μιαν έκσταση χρυσή,

λες κι ο ρυθμός έxει σταθεί, κι αυτών των Πεπρωμένων!

Ώρα των πόθων των βουβών,

των άρρητων συναρπασμώντων μαγικών συντονισμών, με τη φωνή της φύσης,

που σαν τραγούδια, λες, βιολιών, μέσα στα βράδια των ψυχών,

μας κυβερνούν, και μας δονούν, οι πρώτες οι αναμνήσεις...

Ώρα τερπνή, που καθετί φαντάζει πλάνο και πλατύ,

και νοσταλγεί, κι αποζητεί μιαν άφραστην ειρήνη,

κι όλος ο κόσμος, φωτεινός, είν' ένας ύμνος αλγεινός,

-σαν ένας κήπος αυγινός, που θα πονούσαν κρίνοι...

Είν' η στιγμή που σαν κραυγή, για μιαν αλάλητη αυγή,

κάποια παλιά λευκά φτερά ξυπνάνε και χτυπάνε,

κι όπως βαθιά, και σαν τρελές μοσχοβολούν κι οι λεμονιές

θυμίζουν θάνατο, γλυκά, σ' όσους περνούν και πάνε...

Ναπολέων Λαπαθιώτης: Ποιήματα (Ζήτρος, 2001)