Συμβαίνει...

Οι δυνατές καρδιές
Οι τυχαίες συναντήσεις
Οι χαρές που πονάνε
Συμβαίνει…

Και ξέρεις πως οι απαντήσεις διακρίνονται σε εκείνες που έχουν ενδιαφέρον να τις αποδεχτείς και εκείνες τις άλλες, τις αδιάφορες.
Ώρα 2.37. Και ξημερώνει.
Μια πόλη που σκουριάζει. Μια πόλη άλλοτε ξένη και άλλοτε μοναχικά γεμάτη. Με μια ιδιότητα να ξεκλειδώνει και να ανακαλύπτει τα όρια. Εν πολλοίς και τα όνειρα.
Και αν δεν έχω ευχηθεί των αέρηδων τη δημιουργική καταστροφή. Και αν δεν έχω ονειρευτεί θάλασσες εν μέσω ξηρασίας. Και αν δεν έχω πεθυμήσει φωτιές σε θολωτούς ουρανούς.
Το ορκίζεσαι; Πες! Το ορκίζεσαι;
Με πνίγεις, ακούς;
Μην ορκίζεσαι βρε ψεύτρα… Πάντα μα πάντα θα αναζητάς να αγαπηθείς, να πορευτείς πλάι σε μάτια ψιχαλιστά. Να ‘χεις και ένα λόγο να αφιερώνεις το άσμα, βρε αδερφέ.
Και είσαι άνθρωπος. Όσο θα παίρνεις τα φιλιά για σημάδια, τα αγγίγματα για χνούδι, τα βλέμματα για κοχύλια, τις ψυχές για γλάρους. Και οι γλάροι, λένε, ταξιδεύουν στ’ ανοιχτά και δεν λογαριάζουν τον βοριά. Αυτό είναι το μυστικό. Ένα μυστικό του κόσμου που λέει πως δεν υπάρχει μυστικό.
Όχι δεν με ενοχλεί. Δεν με ενοχλεί που βρέθηκα εν μέσω παιχνιδιού δίχως κανόνες, άλλοτε με πιόνια ανυποψίαστα και άλλοτε πάλι με χαρτιά σημαδεμένα.
Αλλά να! Είναι κάτι φορές που απορώ με τη σιγουριά σου πως το πιόνι ως ρόλος μου ταιριάζει γάντι. Και τι έκανα εγώ γι’αυτό; Δικαίωμα μου δεν είναι; Δικαίωμά μου,ναι. Να παίζω το ρόλο, να παγιδεύομαι και να μπερδεύομαι στα παιχνίδια σου.
Και το ‘χω ονειρευτεί. Μια πηγή με το νερό της άρνης.Να πίνουν με τις χούφτες, λέει, εκείνοι που βασανίστηκαν από τούτη την αμέρωτη ανάγκη να φροντίζουν με ιώδιο τις πληγές εκείνων που δεν ζήτησαν ποτέ να θεραπευτούν.
Όχι δεν με ξέρεις. Ευτυχώς. Δεν υπήρξε λόγος ικανός.Και δεν με νοιάζει πια.
Η ασθένεια αυτοάνοση. Και η θεραπεία της εξάρτησης του ασθενούς από μέσα τεχνητά, πλήρως αδιάφορη. Δεν συνίσταται συνταγή γιατρού. Ούτε και γιατρός, πλέον.

 Και όλα πληρωμένα τελειωμένα και η βιτρίνα στη θέση της …

Νάνσυ Οικονόμου