Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Νότης Χασάπης: Ένας Ξέμπαρκος ανάμεσά μας

Τον Νότη τον Χασάπη τον γνώρισα σε ηλικία 26 ετών. Μόλις είχα τελειώσει τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και είχα πιάσει δουλειά σε ένα τουριστικό γραφείο της πόλης.
Κάθε απόγευμα ο Νότης πέρναγε μπροστά από το γραφείο κάνοντας την καθημερινή του βόλτα και ύστερα από μία δύο τυπικές μας χαιρετούρες γνωριστήκαμε καλύτερα με αποτέλεσμα να έχω την τιμή να πίνω καφεδάκι μαζί του σχεδόν κάθε απόγευμα.
Λέγοντας λίγα και ακούγοντας πολλά γνώρισα τον άνθρωπο που μέχρι τότε ήξερα μόνο μέσα από οικογενειακές ιστορίες και ναυπλιώτικες διηγήσεις του παρελθόντος.
Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο σαν μύθος. Σκόρπιες ιστορίες για την πρωτοπόρα μπουάτ μέσα στη Χούντα, για την τρελή παρέα που ανέβηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για τον άνθρωπο που μελοποίησε και τραγούδησε τον Καββαδία καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, για τις ταβέρνες που γέμιζαν κόσμο στο άκουσμα της μουσικής του παρουσίας και άλλα πολλά.
Από κοντά οι ιστορίες έγιναν ανάγλυφες αναπαραστάσεις μιας ζωής λαικής, απλής και γεμάτης μουσικές μελωδίες. Μια ζωή-ποίημα της λαικής μας παράδοσης.
Έμαθα για τους ασφαλίτες που περικύκλωναν την Μπουάτ για να δούν ποιός θα μπεί μέσα στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Για τους Γάλλους τουρίστες που ο Νότης τους μάθαινε απέξω απαγορευμένους στίχους του Θεοδωράκη που τους τραγούδαγαν σε σπαστά ελληνικά, για το παρασκήνιο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και τα κυκλώματα που τους στέρησαν την πρώτη θέση, για την παλιά ζωή της πόλης του Ναυπλίου, για τον εμφύλιο, για τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, για την φτώχεια, τα παλιά γλέντια και τους διαχρονικούς καημούς.
Πηγαίνοντας λοιπόν εχθές να καλύψω την εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δήμος Ναυπλιέων προς τιμή του κυρίου Νότη, ήμουν σίγουρος πως θα αντικρύσω ένα κατάμεστο και γεμάτο συγκινισιακή φόρτιση Τριανόν.
Τα γεγονότα δεν με διέψευσαν.
Οι Ναυπλιώτες και όχι μόνο, κατέκλυσαν όλους τους χώρους του θεάτρου, μέσα και έξω, πάνω και κάτω. Δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα. Ο λαός της περιοχής, παλιοί φίλοι, θαυμαστές και λάτρεις της μουσικής έσπευσαν να τιμήσουν τον δικό τους άνθρωπο και να τον ευχαριστήσουν για την σεμνή του παρουσία όλα αυτά τα χρόνια μέσα στη ζωή τους.
Λίγο πριν εμφανιστεί στη σκηνή ο κύριος Νότης, προβλήθηκαν φωτογραφίες της ζωής του, από τα παιδικά του χρόνια, τα μαγαζιά που έπαιξε μουσική, τις παλιές παρέες και τους κατά καιρούς συνεργάτες και συνοδοιπόρους του.
Ύστερα ανέβηκε στη σκηνή συνοδεία και άλλων μουσικών και ξεκίνησε το ονειρικό ταξίδι μέχρι το κλείσιμο της βραδιάς. Λίγο πριν τον τέλος τραγούδησε μόνος του κομμάτια των ιστορικών πια Ξέμπαρκων που το πλήθος καταχειροκρότησε.
Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης, πολύς κόσμος έβγαινε από τον χώρο του θεάτρου με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια και επέστρεφε κατόπιν ασκήσεων ηρεμίας.
Είναι τιμή μέγιστη άλλωστε να ζεί ένας Ξέμπαρκος ανάμεσά μας.
Mario Vagman

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου