ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΚΟΠΙΤΣΕΣ, dear…

Καθώς μεγαλώναμε, μας έμαθαν να μην αρκούμαστε στο λίγο, να διεκδικούμε το πολύ από οτιδήποτε, είτε έμψυχο ήταν αυτό είτε άψυχο.
Όλα στο ζενίθ. Νέο-φιλελεύθερες πρακτικές ακόμα και στα συναισθήματα. Ή όλα ή τίποτα.
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ. Εθισμός στην υπερκατανάλωσή τους. Απαιτούμε στη νιοστή. Καταναλώνουμε στη νιοστή. Νιώθουμε ό,τι και όσο προλαβαίνουμε. Αφού πρώτα ζυγίσουμε, μετρήσουμε και τελικά συγκρίνουμε.Τα δικά μας για τον Άλλον. Του Άλλου για εμάς. Ότι δεν μετριέται, δεν διοικείται, έμαθες... Και με το αυτοδιοίκητο του Έρωτα τί γίνεται; Ούτε μετριέται ούτε διοικείται. Τα 'χει πει και ο Άλμπερτ «Ότι μετριέται δε μετράει κατ’ ανάγκην, κι ό,τι μετράει δεν είναι αναγκαίο να μετριέται»
Ευτυχώς που δεν αναμετρήθηκα για το πόσο. Ούτε μια «καβάντζα». Είπα όλα αλλοπαρμένα. Σε όλα ΝΑΙ. Άλλωστε με την«τέχνη του όχι» γεννιέσαι. Όταν το φως αντικρίζει το πρώτο σου κλάμα. Και ίσως κάποιοι το πουν σπατάλη ή τρέλα. Ζωή ζωντανή είναι. Και Ζωή είναι να ακούς και να συντονίζεσαι στο χτύπο. Αφού στο “value for money” είχα γελάσει πολύ, θυμάμαι, και ακόμα γελάω.

Και μετά μετά;

Ε! για τη συνήθεια του Έρωτα, για την τελετή των Αγίων Αγγιγμάτων άπλωσα άρωμα στο κορμί και άνοιξα μπρος σου κόκκινο κρασί. Κόκκινο. Κόκκινο για τις μνήμες.
Και στην ηχώ του Έρωτα,έστησα κρυφά το αυτί μου και άκουσα ψυχές πλήρεις συναισθημάτων. Και αντίκρισα κορμιά διπλωμένα σε σεντόνια . Καλοκαίρι ακόμα και ποιος αντέχει τους χειμώνες που πλακώνουν με παπλώματα του κορμιού την καρδιά.
Και αν σου μοιάζουν όλα τελειωμένα, θα ζω αλλοπαρμένα… Και ναι το έμαθα και αυτό∙ οι σχέσεις μοιάζουν με κόπιτσες ή κουμπώνουν εξαρχής ή αλλιώς ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΚΟΠΙΤΣΕΣ, dear…
Νάνσυ Οικονόμου