Μα όχι και να κλαίμε, εδώ θα μείνω για πάντα ρε, γουστάρω...

Νάνσυ Οικονόμου 

Και υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που κινούνται σε τροχιά αντίθετη από εκείνη που διαγράφουν οι φόβοι τους.

Άλλοτε από πείσμα προκαλούν μια κατεύθυνση αντίθετη από αυτούς ώστε να εξασφαλίσουν τη μετωπική σύγκρουση μαζί τους.

Άλλοτε πάλι σε συνθήκες πλήρους συνειδητοποίησης ή σχεδόν πλήρους αντιλαμβάνονται την ματαιότητα αυτής της εμμονής.

Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα πως κάτι έχω χάσει ή έτσι τουλάχιστον νιώθω.

Σαν να ξέχασα κάπου κάτι αλλά δεν θυμάμαι ούτε που, ούτε τι.

Μα άπαξ και αποφασίσεις να ριχτείς στο παιχνίδι της αναζήτησης οφείλω να σε ενημερώσω πως πρόκειται για μαχαίρι δίκοπο, όσο και να προσέξεις, αν το αγγίξεις η λεπίδα του είναι καλά ακονισμένη και θα σε κόψει. Μα για ακόμα μια φορά βιάστηκες. Βιάστηκες να δηλώσεις όνομα και επώνυμο για να εξασφαλίσεις τη συμμετοχή σου. Είπες για τη μαγεία του παιχνιδιού ρε γαμώτο και αδιαφόρησες για τα ψιλά γράμματα...Και να μου το θυμηθείς ύστερα θα αναγκαστείς να γλείφεις τις πληγές και να ρουφάς το αίμα μη τυχόν προλάβουν οι σταγόνες και γεμίσουν σημάδια πουά κόκκινα το λευκό σου σεντόνι.

Ψηλαφίζω το πρόσωπό σου και μοιάζει να είναι άλλο. Δεν αναγνωρίζω τα σημεία σου πια. Και μετρώ τα σημάδια του χρόνου, τις ρυτίδες που έχουν ριζώσει πλάι στο στόμα, γύρω από τα χείλη σου, πάνω στο μέτωπο, στο πλάι των ματιών σου και αγγίζω μια ακόμα ρυτίδα που συνδέει όλες τις παραπάνω, περνά από το λαιμό διασχίζει το στήθος σου και εισβάλλει στην καρδιά. ΕΚΕΙ. Για να σου υπενθυμίζει πως ήρθες στο κόσμο αλλά δεν έχεις απαντήσεις ούτε για το πως, ούτε για το γιατί. ΚΑΙ ΞΟΔΕΨΕΣ ΟΤΙ ΕΙΧΕΣ ΚΑΙ ΞΟΔΕΥΤΗΚΕΣ ΩΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΑΙΡΝΕ. Και πνίγεσαι και καταπίνεις με μανία μήπως και καταφέρεις και την πνίξεις στον οισοφάγο και την κόψεις στα δυο και πάψει να ενώνει και να πονάει... Δεν φαντάστηκες ποτέ, λες, πως ένα αθώο παιχνίδι θα είχε τόσο πόνο.

Και πέφτεις στα γόνατα και λυγάς και ξεσπάς σε κλάμματα γιατί δεν έχεις σε τι να πιστέψεις. Δεν τα έβγαζα ποτέ πέρα με τους κλαψιάρηδες. Οι κλαψιάρηδες δεν έχουν σωσμό, έχουν ήδη ηττηθεί. Λες πως ψάχνεις μιαν απάντηση και πως αν δεν τη βρεις δεν έχει νόημα να ζεις αφού έτσι είναι σαν να μην έζησες. Και αρχίζεις να περιπλανιέσαι και σέρνεις μαζί σου και ένα σάκο δεμένο με καραβόσχοινο και συλλέγεις νοήματα και ανοίγεις το σάκο σου -μειδιώντας πονηρά στον ήλιο σου- και τον γεμίζεις με ένα σωρό αδέσποτα νοήματα...και τον δένεις σφιχτά μη τύχει κανένα και δραπετεύσει και βρεθείς ξανά με το σάκο αδειανό να περιπλανιέσαι... και ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΞΗΜΕΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΣΟΥ. Οι μέρες που ονειρεύεσαι να αλλάξεις τον κόσμο...

Και κοιμάσαι και ξυπνάς με τον ίδιο πάντα φόβο μήπως δεν προλάβεις να ζήσεις, μήπως δεν ρουφήξεις τη ζωή, μήπως δεν γευτείς κάθε μικρή ή μεγάλη εμπειρία, μήπως δεν ριχτείς σε κάθε περιπέτεια που σου κλείνει το μάτι, μήπως δεν πραγματοποιήσεις όσα ονειρεύεσαι και βρεθείς κάποτε μονάχος και γερασμένος αναπολώντας και μετανιώνοντας για όλα εκείνα που ανέβαλλες, που δεν τόλμησες, που φοβήθηκες. Και αν μπορούσες με ένα τρίξιμο των δαχτύλων να γυρίσεις τον κόσμο, να βρεθείς όπου δεν φτάνει ο νους, να έρθεις σε επαφή με κάθε σπιθαμή τούτου του κόσμου θα το έκανες χωρίς δεύτερη σκέψη. Πώς αλλιώς; Μόνο έτσι θα καταφέρεις να κρυφτείς στην ερώτηση από που ήρθαμε, που πάμε και γιατί.

Και μια άλλη φωνή σε προστάζει να πάψεις να σωρεύεις νοήματα. ΑΠΟΔΕΞΟΥ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Δεν υπήρχαν, άλλωστε, ποτέ. Και να μπορούσα να στο γράψω με μεγάλα κόκκινα γράμματα σε ένα παλιό πεντοχίλιαρο να το φτύσω και να το κολλήσω στο μέτωπο σου και να ζητήσω παραγγελιά στην ορχήστρα μιαν ακατάπαυστη μελωδία μόνο για σένα. Να χορεύεις χωρίς σταματημό μέχρι να αποκαμωθείς και να πέσεις καταγίς. Και τότε ίσως δανειστείς λίγο χρόνο από τον χρόνο τον άπειρο για ένα τσιγάρο, για να καταλάβεις πως μια στάση ήταν σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις πως βρέθηκες, μπήκες μέσα αδαής και θα βγεις μόνο για να πεθάνεις και να ξαναγεννηθείς σε έναν άλλο.

Και σου εύχομαι τότε να πεις “ μα όχι και να κλαίμε, εδώ θα μείνω για πάντα ρε, γουστάρω.”