ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΚΗ ΑΛΚΑΙΟ (του Νότη Μαυρουδή)

   Σε εποχές δύσκολες το σύνθημα «όλοι μαζί μπορούμε» έχει ένα νόημα ιδιαίτερο που είναι σεβαστό. Και ενώ η συλλογικότητα στην εποχή μας είναι ανάγκη, έρχεται η στιγμή που ο Θανάσης Τσιπινάκης φεύγει από τη ζωή, αφήνοντας την ορχήστρα νυκτών εγχόρδων της Πάτρας και τους φίλους του, σε ηλικία 55 χρονών. Τώρα, αυτό το ξαφνικό τού βαθύτατου στοχαστή Άλκη Αλκαίου, έρχεται να μας συνταράξει όλους όσοι έμμεσα ή άμεσα είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν από συνεργασίες ή από τις ακροάσεις τών τραγουδιών του. Συλλογικότητα με τόσες και τέτοιες απουσίες;

   «Μοναχός και ολόλαμπρος» όπως έλεγε ο Ελύτης, ο Άλκης (με το πραγματικό όνομα Βαγγέλης Λιάρος) ζούσε ερημικά, με τα μολύβια, τα χαρτιά του και τις σκέψεις να τον τριγυρίζουν, με κατά νου να υπάρχει στη συλλογική συνείδηση μέσα από τον ποιητικό του λόγο. Κλεισμένος στα δικά του τείχη, με τη μοίρα να μην του έχει φερθεί καλά… Από τα θύματα της χούντας του ’67, βασανίστηκε τόσο, που τα κουσούρια τα κράτησε έως το τέλος, μαζί με τον καρκίνο. Ήταν άνθρωπος που επικοινωνούσε με το τηλέφωνο. Απομακρυσμένος από την εγκόσμια ζωή, θεωρούσε πως ό,τι είχε να πει το έλεγε μέσα από τα ευθύβολα ποιητικά του πονήματα.

   Κατείχε όμως το μεγάλο εργαλείο της ποίησης που παρασύρει κάποιον που, διαβάζοντάς την, μπορεί και ενεργοποιεί τις αισθήσεις… Ίσως γι αυτό έγινε αντικείμενο προσοχής και ισχυρή παρουσία στο νεοελληνικό τραγούδι, από αρκετούς συνθέτες. Θεωρώ πως ο Αλκαίος ήταν το ουσιαστικότερο δώρο του Θάνου Μικρούτσικου προς όλους εμάς, αφού τον πρωτομελοποίησε και μας τον γνώρισε…  

   Εγώ ήρθα σε επαφή μαζί του το 1984, με την προτροπή του Θάνου, από μια ποιητική συλλογή με ποιήματά του, αλίευσα δυο κομμάτια. Το «πρωινό τσιγάρο» και το «Μεσαιωνικό παραμύθι». Εύρυθμος γραπτός λόγος που με προκάλεσε να χωθώ κι εγώ μέσα εκεί, στον κόσμο του, να φωλιάσω για να βρω λίγο φως… Μελοποίησα και τα δυο ποιήματα και του τηλεφώνησα για να του ζητήσω την άδεια. Έτσι γνωρίστηκα μαζί του και θαρρείς και γίναμε φίλοι! Οικείος και ευγενής, ποτέ του δεν άφησε να φανούν τα προβλήματα της υγείας του. Περήφανος και ολόλαμπρος! Είπαμε να βρεθούμε για να τα ακούσει (τα τραγούδια) για την ενημέρωσή του. Μου είπε πως κάτι τέτοιο μοιάζει με το «δίνω εξετάσεις» και δεν το θέλει˙ απλώς, όταν τα ηχογραφήσω, να του στείλω ένα αντίγραφο. Ύστερα από λίγο καιρό, όταν το Πρωινό τσιγάρο ακουγόταν στο ραδιόφωνο, με πήρε για να με ευχαριστήσει και να πάω να τον δω στο σπίτι του. Δεν έγινε ποτέ! Έμελε να αρχίσει και να τελειώσει έτσι… Όταν του τηλεφωνούσα, δεν ήταν σε καλή φάση. Έτσι πέρασε ο καιρός και άκουγα τα τραγούδια του να διαχέονται σε διάφορους συνθέτες, λαϊκούς, λόγιους κλπ. Το ελληνικό τραγούδι είχε βρει άλλο ένα στήριγμα από τη δεκαετία του ’80. Νιώθω πως ο ποιητικός του λόγος τίμησε τον χώρο του τραγουδιού και η οντότητά του, η …αφανής, τυλιγμένη στο πέπλο μιας διακριτικής παρουσίας, τον κατέστησε σημαντικότατο κρίκο στην αλυσίδα τών σημαντικών του ελληνικού τραγουδιού και του ποιητικό λόγου.

   Όπως και άλλοι λίγοι, ο Αλκαίος δεν επιδίωξε ποτέ τη δημοσιότητα στο πρόσωπό του. Στάθηκε μακριά από τα φώτα, όπως ο Γκάτσος, ο Ελύτης, ο Αρκάς, ο Βέγγος…

   Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους, γιατί έχουν καταφέρει να οριοθετούν την οντότητα και την παρουσία τους, τοποθετώντας την αμιγώς μέσα στη γραφή τους και την στοχαστική τους αφοσίωση.

   Το τελευταίο ταξίδι του Αλκαίου, μάς προκαλεί και πάλι να επαναλάβουμε πως αφήνει μεγάλο κενό στο ελληνικό τραγούδι και στα Γράμματα…

 

Νότης Μαυρουδής

(10/12/2012)