Ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων;

 

του Οδυσσέα Ιωάννου 

Ομολογώ ότι με έχει σοκάρει τον τελευταίο καιρό η ευκολία με την οποία χρησιμοποιείται από πολλούς η λέξη “ξεσκαρτάρισμα”. Από ηθοποιούς, από τραγουδιστές, από δημοσιογράφους... Μιλάνε για το πόσο καλό έκανε η κρίση στον χώρο τους. Καθάρισε, λένε. Καθάρισε από ανθρώπους. Το σκάρτο πράγμα ήταν άνθρωποι. Βέβαια το λένε αυτό μόνο όσοι έχουν δουλειά ακόμη, χαρίζοντας μόνοι τους στον εαυτό τους την επιβεβαίωση, το ISO της ποιότητας και της ικανότητας, που μάλλον το είχαν τόσο ανάγκη. Η κρίση λοιπόν δεν είναι μια βίαιη, τυφλή εφόρμηση της φτώχειας και της απόγνωσης κατά δικαίων και αδίκων, αλλά ένας ακριβοδίκαιος κριτής της ποιότητας της δουλειάς των ανθρώπων. Μάλιστα. Ηθοποιοί που βγάζουν ακόμα ένα μεροκαματάκι στην τηλεόραση κατακεραυνώνουν το χαμηλό επίπεδο της τηλεόρασης των τελευταίων χρόνων, δημοσιογράφοι που γράφουν σε εκδοτικά συγκροτήματα που απλά δεν τους έχουν ακόμη τραβήξει το χαλί οι τράπεζες, μιλάνε για το τέλος της κυριαρχίας των τυχάρπαστων στον χώρο τους και τραγουδιστές επιχαίρουν που βλέπουν τα διπλανά μαγαζιά λίγο πιο άδεια από τα δικά τους. Όλοι έγιναν προσωπικά το βαρόμετρο της ποιότητας σε αυτήν την χώρα. Επιβιώνουν του ξεσκαρταρίσματος, άρα...

Πιο κυνικοί κι από τον Σόιμπλε. Το “αφιλοσόφητοι” το αφήνω στην άκρη γιατί ακούγεται ρομαντικό. Η καραμέλα της επιχειρηματολογίας τους είναι πως τώρα που ζορίστηκε ο κόσμος, στράφηκε μόνο στις αξίες. Χυδαίες κολακείες της μάζας, του κοινού τους. Δεν αλλάζει έτσι ο κόσμος. Κολλημένος στα μεσημεριανά είναι ακόμη. Η πείνα και η ανέχεια δεν καλύπτουν τόσο εύκολα και αυτόματα δεκαετίες ελλείμματος παιδείας και αισθητικής. Δεν υπάρχει on-οff. Nαι, ο χθεσινός σκυλάς και τηλεθεατής της Στεφανίδου, το χει ρίξει στον Καμύ. Φωτίστηκε!

Με τέτοια τρικ ψευτοπαρηγοριάς και αποενοχοποίησης σκάβουν μεγάλα λαγούμια ανάμεσά μας. Ανάμεσα στην πρόσκαιρη δουλίτσα τους και σε όλους τους άλλους που δεν τα καταφέρνουν.

Για να μην παρεξηγηθώ, σαφώς και υπάρχουν διαβαθμίσεις στο ταλέντο και στις δεξιότητες των ανθρώπων. Φυσικά και έχω πει κι εγώ για πολλούς ηθοποιούς, τραγουδιστές, δημοσιογράφους, παρουσιαστές την ατάκα “κρίμα τον κακομοίρη, νομίζει πως είναι καλός”. Φαντάζομαι πως την έχουν πει κάποιοι άλλοι και για μένα. Νομίζω πως δεν είναι το ίδιο όμως.

Ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσα την φράση “καθάρισε ο τόπος” ακόμη κι αν εξαφανίζονταν οι πλέον απεχθείς -για μένα- τύποι. Πρώτον, γιατί δεν θεωρώ κανέναν άνθρωπο σκουπίδι, και δεύτερον γιατί ακόμη κι αν το πίστευα, δεν θα το έλεγα κάτω από αυτές της συνθήκες. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι δικαιοσύνη, είναι προστυχιά. Μια τεράστια, χαλύβδινη μπάλα πέφτει σαν ακανόνιστο εκκρεμές επάνω σε σώματα και τα συνθλίβει. Σε ζωές και τις λιώνει. Νομίζεις πως αυτή είναι η στιγμή, η ευκαιρία που έψαχνες, για να μιλήσουμε για αληθινή τέχνη και ταλέντο, και για να τοποθετήσεις επιτέλους κι εσύ για λίγο τον εαυτό σου πιο ψηλά από τους άλλους;