“Πάνω κάτω η Πατησίων”, Κατερίνα Γώγου (Οδός Πανός)

Κατερίνα Γώγου, Πάνω κάτω η Πατησίων- Οι όψεις της μοναξιάς στην Κατερίνα Γώγου.

Η εξαιρετική έκδοση 96 σελίδων με φωτογραφίες και κείμενα γραμμένα για την Γώγου και 20 ιδιαίτερες μελοποιήσεις ποιημάτων της κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οδός Πανός.
Υπεύθυνοι της έκδοσης ο Γιώργος Κορδέλλας και ο Άγγελος Σφακιανάκης.

Τις μελοποιήσεις έκαναν οι:

Πάνος Κατσιμίχας, Νίκος Καλλίτσης, Μάκης Σεβίλογλου, Άρης Ζαρακάς, Νίκος Μαϊντάς, Βάσω Αλλαγιάννη, Τάσος Ρωσόπουλος, Κώστας Χαριτάτος, Βαγγέλης Μαρκαντώνης, Λόλεκ, Κωνσταντίνος Βήτα, Παντελής Θεοχαρίδης, Ηλίας Λιούγκος, Εύα Λουκάτου, Μάριος Στρόφαλης, Δημήτρης Βαρελόπουλος, Κώστας Αθυρίδης, Τάκης Γραμμένος, Γιώργος Μάρτος, Βαγγέλης Κοντόπουλος

Ερμηνεύουν οι:

Πάνος Κατσιμίχας, Σωκράτης Μάλαμας, Μάρθα Φριντζήλα, Όλια Λαζαρίδου, Μάκης Σεβίλογλου, Άρης Ζαρακάς, Magic de spell, Σαβίνα Γιαννάτου, Κώστας Χαριτάτος, Βασιλική Καρακώστα, Βαγγέλης Μαρκαντώνης, Λόλεκ, Κωνσταντίνος Βήτα, Παντελής Θεοχαρίδης, Ηλίας Λιούγκος, Εύα Λουκάτου, Ρίτα Αντωνοπούλου, Ματ σε δύο υφέσεις, Σπυριδούλα Μπάκα, Γεωργία Βεληβασάκη, Gaia, Τάκης Γραμμένος, Γιώργος Μάρτος, Βαγγέλης Κοντόπουλος.

Κείμενα έχουν γράψει οι:

Γιώργος Κορδέλλας, Όλια Λαζαρίδου, Γιώργος Δάγλας, Θωμαή Ουζούνη, Γιώργος Μπαλούρδος, Αντώνης Καφετζόπουλος, Λίνα Καρανασοπούλου, Παναγιώτης (Κάιν) Παπαδόπουλος, Άγγελος Σφακιανάκης.

Στις ανθολογίες των ποιητών τις γενιάς του 70 δεν θα την συναντήσουμε- πλην λίγων εξαιρέσεων. Όταν γράφεις την Ιστορία επάνω σε νωπά και ζεστά σώματα, γίνεσαι άδικος, ιδιοτελής, φανατικός. (Και ας δεχτώ πως το ίδιο ισχύει και για όσους θέλουμε να την “διορθώσουμε”)

Για την επίσημη κριτική η Γώγου ήταν ένα ανυπότακτο αγοροκόριτσο που έγραφε θυμωμένα και η ακτίνα της ξεκινούσε από την οδό Τροίας και κατέληγε στην πλατεία Εξαρχείων. Η γραφή του φόβου, της ολικής άρνησης, της τελεσίδικης αποβολής από τους κυρίαρχους, αποδεκτούς κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς και ενσωμάτωσης, ήταν αρκετά για να την εξορίσουν με ευκολία στους “γραφικούς της πλατείας”. Κοντόφθαλμες και με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο αποτιμήσεις που γκρεμίζονται στην πρώτη σοβαρή ανάγνωση του ποιητικού της έργου. Δεν την διαβάζουν, την βλέπουν. Δεν την αφουγκράζονται, την ακούν να βρίζει. Αν μείνεις σε αυτό το προπέτασμα του ορυκτού θυμού και του κατάγματος που σου προκαλεί ο κάθε στίχος της - τα οποία όμως έτσι κι αλλιώς είναι δομικά στοιχεία της ποιητικής της- δεν θα περάσεις ποτέ στον πίσω κήπο. Στην πεποίθησή της ότι θα μπορούσαμε να ήμαστε κι αλλιώς. Θα μπορούσαμε να γίνουμε και αλλιώς. Μπορεί να έδειχνε πως δεν είχε αφήσει κανένα πέρασμα ανοιχτό για τον εαυτό της – και όπως αποδείχτηκε δεν είχε- αλλά μάλλον χτίστηκε στα τσιμέντα γιατί κάπως έπρεπε να στεριώσει η γέφυρα. Το πλακόστρωμα της βόλτας για εμάς, τους θυμωμένους του μέσου όρου, που θέλουμε να την αγαπάμε αλλά θέλουμε και να ζήσουμε. Για τους λόγους μας. Όχι θυσία, μονόδρομος. Τόσο είχε. Και το διένυσε όλο.

Ένα –για πάντα- κορίτσι που φαντάζομαι πως όταν σε έβριζε κρυβόσουν και όταν σε χάιδευε έλιωνες.

Υ.Γ. Για να πω κι εγώ την ελαχιστότατη εμπειρία μου, για την τιμή εκείνου του ματαιόδοξου “ήμουν κι εγώ εκεί”, το 1986 η Κατερίνα έμενε στην Γ’ Σεπτεμβρίου, λίγα μέτρα πριν την Αγίου Μελετίου. Εγώ- γέννημα θρέμμα της περιοχής ανάμεσα σε Πατησίων και Αχαρνών- ξεκινούσα τότε να γράφω στο περιοδικό “Μουσική” που ήταν στον από κάτω όροφο από το διαμέρισμά της. Κατέβαινε συχνά, ήταν φίλη με τον Γιώργο Κυριαζίδη, εκδότη του περιοδικού. Κάποιο πρωί, μπήκε, με είδε να κάθομαι σε ένα γραφείο και να γράφω. Ήμουν 19 χρονών. “Μπα, φέρατε και ωραίους γκόμενους εδώ μέσα;” είπε. Της είπα πως αν με βρίσκει ωραίο γκόμενο θα την παρακαλούσα να ζευγαρώνει συστηματικά για να μην εξαφανιστεί αυτό το εξαιρετικά σπάνιο είδος γυναίκας που με θεωρεί ωραίο…Την είδα άλλες δυο τρεις φορές.

 του Οδυσσέα Ιωάννου