All the walls I strike my head against, are inside my head

 

Paul Delvaux, Landscape with Lanterns

 

Θα βρεθούμε πάλι και θα μιλήσουμε για μέρες φωτεινές, κι αν δεν τις βρούμε στο τώρα θα τις ψάξουμε στο τότε, κι αν έχουν χαθεί και από εκεί σίγουρα θα κρύβονται στο αύριο. Κουράστηκα να κυνηγάω τις μέρες, μου λες, μπαινοβγαίνουν απρόσκλητες από τα ανοιχτά παράθυρα κι εγώ τρέχω πίσω τους για να τις πιάσω με ένα φαγωμένο παπούτσι. Βάζω καφέ. Πες ότι είναι το μόνο ζεστό όπλο μου απέναντι στον χειμώνα που έρχεται. Ανοίγεις τους καταλόγους από τα μουσεία πάνω στο τραπέζι, φαντάζομαι ότι είναι το μόνο φωτεινό όπλο σου απέναντι στο σκοτάδι που έρχεται. Μιλάμε για λίγο για πράγματα αδιάφορα, πόσο γυαλιστερό είναι το χαρτί του καταλόγου, αν η εκτύπωση δείχνει τα πραγματικά χρώματα του πίνακα, πόσο πονάνε τα πόδια σου κάθε φορά που επισκέπτεσαι μαγεμένη τις εκθέσεις. Πρέπει να τα αλλάξω όλα, μου λες, κι ας ξέρω ότι δεν φταίει η δουλειά, ούτε το σπίτι, ούτε οι άλλοι, αλλά αφού δεν μπορώ να αλλάξω εγώ, θα αλλάξω τα υπόλοιπα. Διαφωνούμε πάλι. Οι αλλαγές δεν δίνουν τίποτα αν δεν πάρουν πρώτα ένα κομμάτι από εσένα.

Θυμάμαι τις μέρες που πετούσαμε νερά και παγωτά μέσα στο αυτοκίνητο, οδηγώντας στις πιο επικίνδυνες στροφές. Δεν θέλω να θυμάμαι, μου λες, τώρα τι γίνεται, τώρα θέλω νερό και παγωτό και ένα τιμόνι που θα οδηγώ εγώ. Χαμογελάω για να κρύψω την αμηχανία μου, ξέρω ότι υπάρχουν οι δρόμοι εκεί έξω, δεν ξέρω πώς να τους διασχίσουμε. Σου προτείνω πάλι χαζές λύσεις, τις ονομάζω εύκολες για να σε πείσω, άλλαξε τον καναπέ, πέτα την παλιά βιβλιοθήκη, πάρε ένα καινούριο κρεβάτι μήπως και δαμάσεις τις νύχτες σου. Συμφωνείς, αλλά αμέσως έρχονται οι δεύτερες σκέψεις, πάντα στις δεύτερες σκέψεις κολλάω, μου λες, πάντα αυτές μου κλέβουν την πρωτιά. Φτάνουμε στο λούνα παρκ, πώς να σου πω ότι φοβάμαι τα τρενάκια, πώς να μην σε αφήσω να ανέβεις σε εκείνη την κούνια που σε ανεβάζει ψηλά δίνοντας σου την ψευδαίσθηση ότι πετάς; Είσαι εδώ τώρα, νικάς φόβους, τρέχεις καταπάνω τους με ένα ψεύτικο βαγόνι, διαλύεις το σκοτάδι με φώτα πολύχρωμα. Άντε και στις αληθινές νίκες θέλω να σου πω, δεν στο λέω, το σκέφτομαι όμως.

Στο αεροπλάνο της επιστροφής πετάμε ανάμεσα σε σύννεφα που μοιάζουν μετέωρα νησιά, δεν αρκεί η εικόνα όμως, δεν αρκεί να τα ζεις όλα πίσω από ένα παράθυρο. Φτάνουμε και τα τηλέφωνα χτυπούν, οι ειδήσεις ουρλιάζουν, οι αντοχές δοκιμάζονται, οι σχέσεις πρέπει να ξαναμπούν στην αναμονή. Μόνο που τώρα ξέρουμε: όλοι οι τοίχοι που χτυπάμε το κεφάλι μας, βρίσκονται μέσα στο κεφάλι μας.