ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΑΔΕΙΑ

Σκεφτόμουνα τον πόνο μου

μα πιο πολύ πονούσα,

σκεφτόμουνα τον φόβο μου

και δεν πολυμιλούσα.

Σκεφτόμουνα την πείνα μου

και πιο πολύ πεινούσα

σκεφτόμουνα το μέλλον μου

τον δρόμο μου ξεχνούσα.

Ώσπου μια νύχτα φωτεινή

στάθηκε η σκέψη μου γυμνή

με την απόχη άδεια,

το θλιβερό της παραβάν

κάτι κορίτσια τώρα το τραβάν

σ’ ολάνθιστα λιβάδια.

Σκεφτόμουν τις ανάγκες μου

και πιο πολλά ζητούσα

έτρεχα και λαχάνιαζα

μα πιο πολύ αργούσα.

Σκεφτόμουνα την τύχη μου

σαν άτυχος γυρνούσα

σκεφτόμουνα το μέλλον μου

Τον δρόμο μου ξεχνούσα

Ώσπου μια νύχτα φωτεινή

στάθηκε η σκέψη μου γυμνή

με την απόχη άδεια

το θλιβερό της παραβάν

κάτι κορίτσια τώρα το τραβάν

σ’ ολάνθιστα λιβάδια.