AΦΗΓΗΣΗ

Ο Γ. Σεφέρης γράφει για τον άνθρωπο που πηγαίνει κλαίγοντας, χωρίς κανείς να ξέρει να πει γιατί «τον συνηθίσαμε, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα και σας μιλώ γι αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα που να μην το συνηθίσατε». Τρία, τυχαία και φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, γεγονότα: 1. Ο Ηρακλής έπαψε να υφίσταται ως ποδοσφαιρική ομάδα μέσα σε μια νύχτα. 2. Το ALTER έκλεισε. 3. Η Ελευθεροτυπία έκλεισε. Θα πεις, εδώ ο κόσμος καίγεται, σε κόφτει μια ΠΑΕ, ένα κανάλι και μια εφημερίδα; Σάμπως δεν έχουμε υπερεπάρκεια κι απ τα τρία; Δεν το λέω γι αυτό, ούτε αναφέρομαι μόνο στους εργαζόμενους των πιο πάνω εταιρειών που είναι απλήρωτοι για μήνες. Ξέρω και βλέπω τι γίνεται και στα άλλα μέσα και στις άλλες ομάδες, ξέρω τους απεργούς στη Χαλυβουργία, τα κλειστά μαγαζιά, την κατάργηση κάθε συλλογικής σύμβασης, τους συναδέλφους που είναι άνεργοι, τους «κανονικούς» που ψαχουλεύουν στα σκουπίδια, τους γονείς μου που παίρνουν τη μισή σύνταξη - τα ξέρω και τα βλέπω. Τα τρία παραδείγματα τα αναφέρω απλά γιατί, αν έλεγες σε κάποιον πριν δύο χρόνια ότι ο Ηρακλής θα εξαφανιζόταν, το ALTER θα κλείσει, το ίδιο και η Ελευθεροτυπία, θα σε έλεγε από Κασσάνδρα μέχρι παλαβό. Και τώρα, μας φαίνεται σχεδόν φυσιολογικό Όσο φυσιολογικό ότι τα τρία κανάλια της ΕΡΤ εκπέμπουν σχεδόν αποκλειστικά επαναλήψεις. Όσο φυσιολογικό ότι πληρώνουμε για δεύτερη φορά τα αγορασμένα σπίτια μας. Όσο φυσιολογικό ότι ο κατώτατος μισθός πήγε στα 450 ευρώ. Όσο φυσιολογικό που έχουμε τραπεζίτη, μη- εκλεγμένο πρωθυπουργό και όλοι περιμένουμε να γίνει ένα θαύμα. Μας έχουν κάνει τόσο παραιτημένους, τόσο νωθρούς, τόσο νικημένους, τόσο φοβισμένους και ηττοπαθείς, που όλα τα συνηθίζουμε Λυπάμαι, μάγκες. Δεν βρίσκω πλέον τίποτα που να μην το συνηθίσαμε. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερή μας ήττα. Μίλτος Πασχαλίδης