Εδώ δεν υπάρχει άσυλο

Μπάφιασα με την παραφιλολογία της σωτηρίας, της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης. Έχουν έναν αέρα από βαριεστημένες μεταμεσονύκτιες βίζιτες που στο τέλος σου ζητάνε να τις κοιμίσεις και κάπου-όπου να’ναι- για να βγάλουν τη νύχτα. Δώσε θάρρος και τα λοιπά ακατονόμαστα. Άλλωστε, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Και η δουλειά εξαφανισμένη και η ντροπή μόνο στα λεξικά πια…

Τα πρωτοπαλίκαρα της μεταπολιτευτικής κοπής που καμώνονται τους σκαπανείς της προόδου, δεν έχουν τίποτα άλλο ως πρότυπο παρά τη λεβεντιά του Φούντα πριν μαχαιρώσει τη Μερκούρη κραδαίνοντας ως λάβαρο το ρητό πως «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει».Κανείς δεν αναρωτήθηκε βέβαια για τον τράχηλο της Ελληνίδας που όχι μόνο υποφέρει αλλά πολλές φορές εκδηλώνει και ισχυρές δόσεις μαζοχισμού. Δε βαριέσαι, λες και θυμάσαι πως όλες οι βλεννόροιες θεραπεύονται εκτός από την πρώτη. Μια φορά μονάχα υπήρξε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ αλλά κι εκεί έπρεπε να έχεις τις ανάλογες δημόσιες σχέσεις.

Μέσα σε όλη αυτή την πληθωριστική παραγωγή πληροφοριών και αναλύσεων για το ανασφαλές παρόν και το απροσδιόριστο μέλλον, η ουσία των πραγμάτων είτε χάνεται σα φτερό στον άνεμο είτε επανεκτιμάται ως ανεπανάληπτη και ανεκτίμητη, εξαρτάται αν αφήνεσαι ή όχι στο σαγηνευτικό τραγούδι των επί χρήμασι σειρήνων.Κι αν ο λαικισμός θριαμβεύει είναι γιατί ένα αποκαμωμένο πληγωμένο και άρα επικίνδυνο θηρίο θα αντιμετωπίζει πάντα με ευγνωμοσύνη όποιον του δίνει μια ισχυρή δόση παυσίπονου.Διαφορετικά θα χυμήξει…

Κάπου θες ν’ακουμπήσεις ρε γαμώτο, να πάρεις δύναμη, να σφίξεις τα δόντια και να συνεχίσεις να περπατάς.Το καταλαβαίνω κι ας μην είμαι δίπλα σου.Ίσως γιατί ζω στην εποχή που το παραμύθι είχε πάντα καλό τέλος κι όποτε πήγαινε η κατάσταση να ξεφύγει το σώζαμε την τελευταία στιγμή.Και στην ανάγκη μας να ζούμε ομαδικά,μεταλλαχτήκαμε και αποστειρώσαμε την ανθρωπιά μας.Όχι ρε δοσίλογε,στο δικό μου ουρανό, ο ήλιος θα είναι πάντα ψηλά μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Δε σου κρύβω ότι φοβάμαι.Πολύ.Είναι η εποχή των κομματόσκυλων που μέσα σε μια βαβέλ αντεγκλήσεων,τάχαμου, κορδώνονται ποιο θα κάνει την καλύτερη πιρουέτα να χαρεί το αφεντικό του. Και να φυλάει κάθε φορά τα έρημα.Είναι η εποχή των ξεφτιλισμένων ιδεολογιών και των απαξιωμένων οραμάτων.Οι μόνοι που πείθονται είναι όσοι επιθυμούν να αγιάσουν με τη λάμα να στάζει το αίμα του λαιμού τους.Ποιο χέρι σου περισσεύει να κρατήσεις το σταυρό;

Από τη μια απεχθάνομαι τις ιστορίες συνομωσίας και από την άλλη στέκομαι καχύποπτος μπροστά στο μουδιασμένο πλήθος που ίσως να καταφέρει να συνέλθει από τη νάρκωση।Οι αλλαγές στην καθημερινότητά μας θα έρθουν πολύ πιο γρήγορα κι από τα πιο απαισιόδοξα σενάρια। Εδώ πλέον, δεν υπάρχει άσυλο.Προστάτεψε ό,τι αξίζει για σένα.Τα υπόλοιπα, είναι ραγισμένα γυαλιά που μόνο για ανακύκλωση προορίζονται.

high fidelity stories