Πού πάνε τα πράγματα;

Μια ζωή όλη κι όλη. Πόσες φορές να την βάλεις σε αναστολή; Τα τελευταία τρία χρόνια ένα “άσε να δούμε πρώτα πού θα πάνε τα πράγματα” έχει καθίσει σαν πίσσα στα πνευμόνια μας. Εισπνοές- εκπνοές με κόπο, οι βρόγχοι μπουκωμένοι, παλεύουμε με την κάθε πρέζα καθαρού αέρα. Ένα pause πατιέται ξαφνικά και δεν ολοκληρώνεται καμμία σκηνή. Σαν πιτσιρικάς που έχει όλη την φόρα της φύσης του, όλη την δίψα της πρώτης ηδονής, και παρατάει το φιλί στη μέση, λίγο πριν την δαγκώσει, πριν πονέσουν, πριν την πρώτη στάλα αίμα. Άσε να δούμε πρώτα πού θα πάνε τα πράγματα.

Ο χρόνος γλιστράει ανάμεσα στα σώματά μας, τα κύτταρα γερνάνε κάθε στιγμή, δεν διακόπτουν ούτε καν για την ομιλία του Βενιζέλου στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ – αχάριστα κωλοκύτταρα- και το νερό που είχες πριν λίγα δευτερόλεπτα στα χέρια σου, έχει ήδη στρίψει στο τελευταίο πλατάνι και τραβάει για την θάλασσα...

Ένας μαέστρος κοκκαλωμένος με την μπαγκέτα ψηλά, περιμένει να δει πρώτα πού θα πάνε τα πράγματα πριν δώσει σήμα για το τέλος του κονσέρτου και πάμε καμμιά ώρα σπίτια μας. Συντονισμένοι όλοι μέσω ενός ισχυρού wi-fi σε μία εκκρεμότητα, με τα χέρια στις τσέπες, κλωτσώντας ένα άδειο κουτάκι μπύρας, μετρώντας τα λεφτά μας, τους ανθρώπους μας, τα θύματα.

Έχω πρόχειρη μια αρμαθιά από φιλοσοφικές ντόπες για την ζωή που δεν σταματάει ποτέ, για την γενναιότητα του να αρχίζεις από την αρχή, και για την κρίση που είναι ταυτόχρονα και ευκαιρία- εκείνη η σιχαμένη φράση που θεωρεί τους ανθρώπους δοκιμαστικούς σωλήνες. Αλλά είναι παπαγαλίσματα. Δεν θα πιάσουν. Αναλφάβητοι φιλοσοφικά, ουσιαστικά ανεπαρκείς σε οποιονδήποτε άλλο τρόπο πέρα από εκείνον της καβάντζας.

Kυρίως όμως βαθύτατα πληγωμένοι। Όχι τόσο λόγω της Κρίσης, ούτε καν λόγω του χειρισμού της, όσο για την φίμωση। Δεν μίλησαν τα θύματα. Δεν τους άκουσε κανείς. Και οι πανηγυρισμοί για την εφαρμογή του διαλόγου –από τα ΜΜΕ και τα κέντρα εξουσίας- ήταν στην ουσία αδειανό πουκάμισο. Κανένας διάλογος δεν έγινε. Χωριστήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ακούστηκαν κανα δύο γενικόλογα ή τρομοκρατικά επιχειρήματα και από τους δύο, και η σεμνή τελετή της εμπέδωσης της Δημοκρατίας έλαβε τέλος. Αποκορύφωμα του ισότιμου διαλόγου το στασίδι που έχει πιάσει σε όλα τα μεγάλα κανάλια η Ντόρα του ενάμισυ τοις εκατό! Τι ακριβώς εκπροσωπεί η κυρία και την βλέπουμε πιο συχνά κι από τους εφιάλτες μας;

Του Οδυσσέα Ιωάννου