> Αν πας στην Τουρκία και πεις ότι είσαι Έλληνας, σου λένε «Antzela!». Αν πας στη Γαλλία, σου λένε «Theo!». Το έχω ζήσει. Μου έχει συμβεί επανειλημμένως στο (αγαπημένο μου) Παρίσι. Ίσως γιατί εκεί στην τέχνη συνεχίζουν και μετρούν αλλιώς το χρόνο.
> Τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που ο Αγγελόπουλος έβγαζε καινούργια ταινία και έλεγα σε κάποιον ότι θα πάω να τη δω ή ότι την είδα, μου σχολίαζε τα αργά πλάνα. «Βαρεμάαααρα, ε;». Ξέρω, η ζωή έχει άλλες ταχύτητες. Και το Χόλιγουντ βέβαια, στο οποίο είμαστε εθισμένοι. Όχι όμως, η τέχνη δεν έχει κανένα λόγο να μιμείται πάντα τη ζωή.
> Έχω περπατήσει στα πλάνα του Αγγελόπουλου. Έχω πλεύσει μέσα στο Δούναβη μαζί με το κομματιασμένο άγαλμα του Λένιν, έχω ανεβεί στις κολώνες της ΔΕΗ με τους κιτρινοφορεμένους εργάτες, έχω περπατήσει με ανοιχτή ομπρέλα χωρίς βροχή. Ήταν, για μένα, μέγιστος. Και δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου ούτε ειδικός. Απλώς, θεατής.
> Πώς γίνεται να βάζω στην κορυφή των επιλογών μου τόσα χρόνια τον Αγγελόπουλο και, ταυτόχρονα, τον Almodovar; Τι αλήθεια συμβαίνει μέσα μου;
> Όλοι μιλάνε μια ζωή για το «Θίασο» και, οι πιο ψαγμένοι, για τις άλλες πρώτες του ταινίες. Καταλαβαίνω, αλλά εγώ αλλού είμαι κολλημένος. Στο ύστερο έργο του, με κορυφαίο το «Βλέμμα του Οδυσσέα».
> Όχι, στην τέχνη δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνεις όλα. Δεν έχουν όλα story και γραμμική αφήγηση. Ούτε όλα εξηγούνται. Στην τέχνη αρκεί να νιώθεις.
> Χάρηκα που είδα τόσα RIP για τον Αγγελόπουλο αναρτημένα στο facebook και στο twitter. Ούτε το περίμενα ούτε το περίμενε κανείς. Έσπευσαν να βάλουν βιντεάκια ή αναφορές για «καλό ταξίδι» ακόμη και όσοι δεν έχουν δει ποτέ τους ούτε μία σεκάνς. Δεν το βρίσκω πλασματικό, δεν το βρίσκω ψεύτικο. Πολλές φορές νιώθεις ότι έφυγε ένας μεγάλος ακόμη κι αν δεν ξέρεις το έργο του. Νιώθεις ένα κενό και δεν καταλαβαίνεις γιατί. Γιατί το κενό πάντα το «νιώθεις», δεν το «καταλαβαίνεις».
Νίκος Μωραϊτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου