Tο κόνσεπτ αυτής της άγνωστης γαλλικής πικρής κωμωδίας του 2008 είναι άκρως ιντριγκαδόρικο…
Μετά το κλείσιμο του εργοστάσιου, μαζεύονται οι εργάτριες σε ένα καφέ και προσπαθούν να βρουν μια κοινή λύση. Αντί να φάνε τα λεφτά αποζημίωσης αναμένοντας μια επόμενη δουλειά, μήπως να συνεταιρίζονταν; Να άνοιγαν μια πιτσαρία όλες μαζί; Όμως όχι!
Ακολουθούν την πρόταση της Louise και τα λεφτά δίνονται στον Michel, έναν επαγγελματία δολοφόνο να φάει το αφεντικό τους… Είναι τόσο αποτυχημένος, που παζαρεύει 5 ευρώ για την εξόντωση ενός φασαριόζικου σκυλιού.
Οι «ήρωες» μας δεν είναι επ` ουδενί ήρωες… Και οι δυο τους μοιάζουν με άσχημους, αμόρφωτους αγροίκους. Κυνηγάνε περιστέρια να καλύψουν τη πείνα τους και χορεύουν ατσούμπαλα με άναρθρες κραυγές. Είναι φασαριόζοι και πιθανά βρωμάνε. Δεν είναι «πολιτισμένοι», αλλά δεν είναι και οι «σκληροί» ιδεολόγοι. Τα συναισθήματα υπάρχουν αλλά είναι πρωτόλεια και ακατέργαστα…. Όπως και η σεξουαλικότητα τους… μπερδεμένη, ίσως «ανώμαλη» αλλά γήινη.
Όλοι είναι αναλώσιμοι και αυτό τους κάνει πρόθυμους για θυσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου