(για τον Νίκο Παπάζογλου και τον Μανώλη Ρασούλη)
Μόνο την άνοιξη ταξιδεύουν οι μεγάλοι,
καμμιά τροχιά δεν είναι ελλειπτική,
όλο ευθεία συνεχίζουν
-μόνο την άνοιξη-
χώρις τα δικά μας απαραίτητα,
ξέρεις μια αλλαξιά
ή μια πιστωτική ρε αδερφέ,
ή με το στομάχι μας να προεξέχει
καθώς προσπερνάμε τη ζωή,
ένα σφύριγμά τους είναι αρκετό
για να γίνουν ένα με το δάσος
των ονείρων,
με τη φωλιά των κεραυνών,
με τη μελωδία της σιωπής.
Πόσες και πόσες σιωπές κουβαλάνε οι μεγάλοι
μα μας έδωσαν μόνο τα τραγούδια τους
για να ξεφαντώνουμε κι εμείς λιγάκι
εσύ στο τραπέζι επάνω,
εσύ στο κρεβάτι δίπλα,
εσύ στο κρύο δωμάτιο,
εσύ στο πουθενά από κάτω,
τι όμορφες και καρπερές σιωπές έχουν οι μεγάλοι
που ξέρουν να ταξιδεύουν μόνο την άνοιξη
γιατί οι μεγάλοι γνωρίζουν
πως την άνοιξη
-μόνο την άνοιξη-
αιώνες τώρα ανασταίνονται οι ψυχές
και τρέχουν πάλι με λερωμένα παπούτσια
να κοκκινίσουν τη μιζέρια μας.
για την αντιγραφή
από το http://tsiakos.blogspot.com/,
Αθηνά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου