Τετάρτη βράδυ.
Αργά.
Και ξαφνικά, δεν γνωρίζω πως, μου ήρθε η σκέψη ότι όταν ήμουν μικρή από τους μπήτνικς μου άρεσε ο Μπάροουζ (τώρα ούτε λόγος - κουράζομαι και μόνο που βλέπω τα εξώφυλλα).
Όμως, λόγω ψυχαναγκασμού και ευσυνειδησίας τους διάβασα όλους.
Αμέσως μετά από τους καταραμένους, φυσικά.
Αυτούς όταν τους βλέπω στο ράφι ταλαντεύομαι λίγο αλλά διαλέγω την πιο σκληρή απάντηση: "έχω να σιδερώσω!", και φεύγω. Αποφασισμένη πως σε κανέναν δεν θα επιτρέψω να μου προσθέσει καμπύλες πια (βλέπεις τόσο καιρό τώρα δίνω μάχη για τις τομές, τα τετράγωνα και τις ευθείες).
Αυτοαναιρούμαι και δεν καταλήγω. Η παρένθεση είναι καμπύλη.
Επανέρχομαι.
Και ενώ η σκέψη αρχικά ήταν για τον Κέρουακ, σκόνταψε στους Γάλλους...
Συνεχίζω.
Και διαπιστώνω πως από εκείνη την ιστορία είχα κρατήσει το απόσπασμα για τους τρελούς που ποτέ δεν βαριούνται αλλά καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα αθάνατα ρωμαϊκά κεριά για να καταλήξω πως η απομυθοποίηση που τόσο την φοβόμουν καμιά φορά λειτουργεί θεραπευτικά.
Δεν θέλω κανέναν που καίγεται τρις πια , ούτε γύρω μου και κυρίως όχι δίπλα μου, κανέναν που φλερτάρει με την τρέλα χωρίς να την έχει ακουμπήσει για να δει τι θα πει έγκαυμα τρίτου βαθμού, κανέναν που οι ουσίες τον οδήγησαν στον παράλληλό της.
Φτάνει, δεν γοητεύομαι, ούτε καν θυμώνω.
Κουράζομαι με το μπλαζέ που κατέκτησα από την χρόνια ενασχόληση και συναναστροφή
Θα σου πρότεινα ένα καλό μπάνιο Τζακ και ένα λευκό πουκάμισο στη θέση του καρό...
Με εκτίμηση,
Αθηνά...
Αργά.
Και ξαφνικά, δεν γνωρίζω πως, μου ήρθε η σκέψη ότι όταν ήμουν μικρή από τους μπήτνικς μου άρεσε ο Μπάροουζ (τώρα ούτε λόγος - κουράζομαι και μόνο που βλέπω τα εξώφυλλα).
Όμως, λόγω ψυχαναγκασμού και ευσυνειδησίας τους διάβασα όλους.
Αμέσως μετά από τους καταραμένους, φυσικά.
Αυτούς όταν τους βλέπω στο ράφι ταλαντεύομαι λίγο αλλά διαλέγω την πιο σκληρή απάντηση: "έχω να σιδερώσω!", και φεύγω. Αποφασισμένη πως σε κανέναν δεν θα επιτρέψω να μου προσθέσει καμπύλες πια (βλέπεις τόσο καιρό τώρα δίνω μάχη για τις τομές, τα τετράγωνα και τις ευθείες).
Αυτοαναιρούμαι και δεν καταλήγω. Η παρένθεση είναι καμπύλη.
Επανέρχομαι.
Και ενώ η σκέψη αρχικά ήταν για τον Κέρουακ, σκόνταψε στους Γάλλους...
Συνεχίζω.
Και διαπιστώνω πως από εκείνη την ιστορία είχα κρατήσει το απόσπασμα για τους τρελούς που ποτέ δεν βαριούνται αλλά καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα αθάνατα ρωμαϊκά κεριά για να καταλήξω πως η απομυθοποίηση που τόσο την φοβόμουν καμιά φορά λειτουργεί θεραπευτικά.
Δεν θέλω κανέναν που καίγεται τρις πια , ούτε γύρω μου και κυρίως όχι δίπλα μου, κανέναν που φλερτάρει με την τρέλα χωρίς να την έχει ακουμπήσει για να δει τι θα πει έγκαυμα τρίτου βαθμού, κανέναν που οι ουσίες τον οδήγησαν στον παράλληλό της.
Φτάνει, δεν γοητεύομαι, ούτε καν θυμώνω.
Κουράζομαι με το μπλαζέ που κατέκτησα από την χρόνια ενασχόληση και συναναστροφή
Θα σου πρότεινα ένα καλό μπάνιο Τζακ και ένα λευκό πουκάμισο στη θέση του καρό...
Με εκτίμηση,
Αθηνά...
