ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΒΙΝΥΛΙΟ

Ήταν μια ολόκληρη ιεροτελεστία η αγορά και η ακρόαση ενός νέου δίσκου !
Και οι κάπως μεγαλύτεροι σε ηλικία το γνωρίζουν καλά αυτό.
- Ποιός έχει σχεδιάσει το εξώφυλλο ;
- Ποιοί μουσικοί παίζουν ;
- Ποιός είναι ο συνθέτης ; - Ο στιχουργός ; - Οι ερμηνευτές ;
- Ο παραγωγός ;
Ώρα τώρα να σκουπίσουμε το δίσκο, να καθαρίσουμε τη βελόνα και να τον τοποθετήσουμε στο πικάπ. Ξεκινάμε την ακρόαση. Φυσικά θα ακούσουμε ολόκληρο το δίσκο - και μαζί με εμάς συχνά - θα τον ακούσει και ολόκληρη η γειτονιά. Η οποία περιμένει. Γνωρίζει την ώρα. Και ποτέ δεν θα παραπονεθεί - εκτός ίσως αν κάποια μέρα, για κάποιο λόγο δεν πραγματοποιηθεί η προγραμματισμένη "εκπομπή".
Ακούγοντας το δίσκο, θα διαβάσουμε πάντα το σημείωμα του συνθέτη, δυο λόγια σχετικά - ή όχι- με το έργο του, ίσως την πηγή της έμπνευσής του, ίσως σκόρπιες σκέψεις , που πάντα δένουν άρρηκτα με το περιεχόμενο του βινυλίου.

Ά, και το βράδυ έ ! Στην καφετέρια ! Άκουσες το καινούριο του τάδε ...
Όλοι το είχαν ακούσει .
Και χωρίς να το κατεβάσουν από το internet.
Όλοι το είχαν αγοράσει. Όλοι είχαν ζήσει την ίδια ιεροτελεστία.

Ενώ τώρα... Κανένα cd στο fast forward να ακούσουμε, να κατεβάσουμε κάτι από το internet...

Δεν είναι η πειρατεία που σκότωσε τη μουσική.
Είναι η ιεροτελεστία που χάθηκε.
Μαζί της χάθηκε και η μουσική.
Η αληθινή μουσική που χάθηκε μαζί με τους αληθινούς δίσκους...

Αυτή η ανάρτηση εις μνημόσυνον ...